«Η ζωή μετριέται με σφυγμούς, η χαρά με απέλπιδες χειρονομίες.»

 

«Συμβιβάστηκε με την πικρία ο κόσμος

Διάττοντα ψευδή άφησαν τα χείλια.»

 

 

Έτσι μας λέει ο ποιητής, κι αν κοιτάξουμε πίσω από τα νοήματα των λέξεων μπορούμε να βρούμε αλήθειες. Πραγματικότητες που αντικατοπτρίζουν το δικό μας κόσμο.

Η Ζωή λοιπόν μετριέται με σφυγμούς, αυτό είναι το νόμισμα της, στις ανάσες μας ζυγιάζονται όλα. Καταστάσεις, χρόνια, άνθρωποι ,σχέσεις, πίκρες, λάθη…παρούσα πάντα η ανάσα.Νοιώθω πως τελευταία έχουμε βάλλει σε δεύτερο ρολό τη ζωή μας, την ουσία της ζωής. Οι άνθρωποι νομίζουμε ότι σταματάμε να ονειρευόμαστε όταν γεράσουμε κι όμως το γεγονός ότι σταματάμε να ονειρευόμαστε μας κάνει να γερνάμε. Όπου κι αν  κοιτάξω γύρω μου βλέπω μια θλιμμένη, γερασμένη νεολαία. Παραδομένη σε εθισμούς, ξεσπάσματα, οργή, μιζέρια. Ξεχνάμε εύκολα πως η ζωή είναι ένα τεράστιο φάσμα χρωμάτων, και δεν είναι ούτε μαύρη ούτε άσπρη. Ξεχνάμε πως είναι να ΜΗΝ προσποιούμαστε ένα χαμόγελο και να γελάμε με την ψυχή μας.

Τι σκεφτόμαστε άραγε? Ποια σκέψη γκριζάρει το φόντο της ψυχής μας?

Διακρίνω φόβο, ένα φόβο που προέρχεται από τα καθημερινά ερεθίσματα που δεχόμαστε και βιάζουν την ψυχή μας. Από τα πρότυπα που αυτή η διεστραμμένη κοινωνία μας επιτάσσει να ακλουθούμε και να μην ξεστρατίζουμε.Είμαστε η καταπιεσμένη νεολαία, μέσα σε ένα κόσμο αφθονίας δεν μπορούμε να αποκτήσουμε τα βασικά και αυτονόητα που θα καλύψουν τις ανάγκες του ψυχισμού μας.Δεν έχουμε χρόνο να αναπτύξουμε τα όποια ενδιαφέροντα έχουμε και μας ψυχαγωγούν, δεν υπάρχει ποιότητα σε αυτά που μας προσφέρονται από άποψη αγαθών (παιδεία) αλλά και από άποψη ψυχαγωγίας, τρόπου ζωής κλπ. Αλλά αυτό που μας καταρρακώνει περισσότερο από όλα αυτά είναι η εξαθλίωση των ανθρωπίνων σχέσεων.

Η θλίψη μας προκύπτει από τη μοναξιά μας, γιατί είμαστε μόνοι μας με τη σκληρή έννοια του όρου. Εδώ θα παραθέσω τα λόγια ενός ποιητή «Χωρίς περίσκεψη, χωρίς λύπη, χωρίς αιδώ αθόρυβα υψηλή γύρω μου έχρισαν τείχη».Αυτή είναι η καθημερινότητα σήμερα, είτε χρίζουμε οι ίδιοι τα τείχη του κελίου μας, είτε οι άλλοι χτίζουν τα δικά τους κελιά και μας αφήνουν απέξω. Έχει γίνει πολύ υποκριτική η ζωή μας σε κάθε της πτυχή, έχουμε καταντήσει να προσποιούμαστε ότι είμαστε άλλοι για να ξεγελάσουμε τη μοναξιά μας.

Έρωτες που μας πλήγωσαν, γιατί δεν μας ένοιωσαν, γιατί ήθελαν να είμαστε κάτι άλλο. Φίλοι που μας άφησαν στα μισά του δρόμου γιατί είχαμε ελαττώματα, ακόμα και οι γονείς μας που ίσως μας απογοήτευσαν κι αυτοί στην πορεία της ζωής μας, δεν στάθηκαν αντάξιοι των προσδοκιών μας.Οι προσδοκίες πολλές φορές μας κάνουν δέσμιους της απογοήτευσης, γιατί οι άνθρωποι έχουν πάντα μια γοητευτική διαφορετικότητα, που την αναδεικνύουν κυρίως τα ελαττώματα τους, κι ίσως αυτά τα ελαττώματα δεν τα λαμβάνουμε πάντα υπόψη στις εξισώσεις της ζωής μας. Οι άνθρωποι γύρω μας φτιάχνουν τον πινάκα της ζωής μας και είναι αυτοί που θα τον διαμορφώσουν εν τέλει, αλλά είναι στο δικό μας χέρι ποιους ανθρώπους θα αφήσουμε να μας επηρεάσουν. Οι άνθρωποι είναι τα χρώματα, η κάθε σχέση που συνάπτουμε μαζί τους αποτελεί κι ένα συνδυασμό χρωμάτων, είναι στο χέρι μας λοιπόν ποια χρώματα θα αφήσουμε να αποτυπωθούν στον καμβά μας κι αν θα αξιολογήσουμε τη ζωή μας σαν μια σύγχρονη Γκουέρνικα ή σαν ένα πίνακα του Botticelli.

Κι όμως πρέπει να βρει ένα νόμισμα η ζωή, να αναθεωρήσουμε τη στάση που κρατάμε απέναντι της, να σπάσουμε τα φράγματα που μας εμποδίζουν να νοιώσουμε τις άπλες στιγμές της ζωης, να νοιώσουμε πάλι όπως ένα παιδί που γεννιέται, βγαίνει τρομαγμένο από την ασφάλεια και το σκοτάδι στην κοιλία της μητέρας του,σε έναν αβέβαιο, άγνωστο κόσμο με εκτυφλωτικό φως. Το πρώτο πράγμα που κάνει όμως,είναι να εκφραστεί. Εκφράζει την παρουσία του και την προσωπικότητα του από το πρώτο δευτερόλεπτο της ζωής. Αναλογιστείτε  πόσο σημαντικό είναι αυτό το δευτερολεπτο, μετατρεψτε τη ζωη σας σε μικρα πρωτα δευτερολεπτα ζωης.

Κανένα πρόβλημα δεν είναι άλυτο, κανένας πόνος δεν μπορεί να μας πονέσει παραπάνω από όσο θέλουμε να μας πονέσει, καμιά θλίψη δεν μπορεί να κάνει συντρόφια στην μοναξιά μας, παραπάνω από όσο θα της επιτρέψουμε. Υπάρχουν δυσκολίες, θα υπάρξουν πολλές απογοητεύσεις, θα δοκιμαστούν οι αντοχές μας, αλλά η θλίψη, η μοναξιά δεν πρέπει να μας συντροφεύουν σ’αυτό το μακρύ και απίστευτα ενδιαφέρον ταξίδι που λέγεται ΖΩΗ. Γιατί η δική μας Ιθάκη μπορεί να βρίσκεται κοντά ή μακριά, αλλά σαν σύγχρονοι Οδυσσεύς να αντιμετωπίσουμε τους κύκλωπες, τις συμπληγάδες, τον άγριο Ποσειδώνα.

Τέλος, τα πιο όμορφα όνειρα τα έχω κάνει με το βλέμμα στον ουρανό και το σώμα στις λάσπες. Γιατί στην ενωμένη μοναξιά των άστρων φωλιάζει η γαληνή και στη γη πραγματώνεται κάθε όνειρο, κάθε σκοπός, κάθε ελπίδα εξαντλείται. Εξ άλλου εμείς είμαστε και το μυαλό και το χέρι των υπολογισμών μας, πρέπει να καταλάβουμε πως κάνεις δεν μπορεί να διχοτομήσει την ψυχή μας αν δεν του δώσουμε το δικαίωμα να το κάνει. Και είναι ταυτόχρονα υποχρέωση και δικαίωμα μας να εκφράζουμε ακέραια τους εαυτούς μας, για να μην βλέπουμε θολά και θλιμμένα είδωλα στους καθρέφτες μας.

Αν νοιώσατε ποτέ ως ένα πλάσμα εφήμερο, αδύναμο, καμωμένο από λάσπη κι ονείρατα. Να ξέρετε πως μέσα σας στροβιλίζονται όλες οι δυνάμεις του Σύμπαντος. Ας μην ζητάμε..την αρχή και το τέλος του κόσμου, ας ακολουθήσουμε το φοβερό ρυθμό του.

 

 

Κι έτσι μας μένει «μοναχά αυτός ο βαθύτερος καημός…να κρατηθούμε μέσα στη φυγή».

Μην φυγομαχείτε.

Μην σταματήσετε να ταξιδεύετε.

(Μια διαφορετική οπτική για την θλίψη και την κατάθλιψη που ταλανίζει σήμερα τη νεολαία. Αφιερωμένο σε ένα φίλο που μου έδωσε τροφή για σκέψη και προβληματισμό, ελπίζω το άρθρο να μην τον απογοήτευσε.)

2012!! You were warned…

Ο φόβος φυλά τα έρημα λέει η παροιμία, και όταν σε προπαγανδίζουν συνεχώς ότι το τέλος του κόσμου πλησιάζει κι είναι τετελεσμένο γεγονός από «επιστήμονες»,προφήτες, θεούς και δαίμονες, εσύ σωπαίνεις και ακολουθεις το προφανές φοβικό σύστημα.

Ταινίες, ντοκιμαντέρ, βιβλία ολόκληρη βιομηχανία έχει στηθεί και προβάλλει την 21/12/2012 ως την ημερομηνία που ο κόσμος μας θα γίνει παρελθόν και αυτό κανένας δεν μπορεί να το αποτρέψει, άλλωστε, το έχουν προδιαγράψει και οι μάγια (κι άλλοι celebrity προφήτες ανά τους αιώνες, άρα…έγκυρη πληροφορία). Όλοι λοιπόν συμμετέχουμε στο δράμα της συντέλειας, κάνουμε καλές πράξεις για να καθαρίσουμε το κάρμα μας, αγαπάμε τον πλησίον μας, μειώνεται η εγκληματικότητα, διότι όλοι μας νοιώθουμε την ανάγκη να εκφραστούμε με ειλικρίνεια όταν πλησιάζει το τέλος, πόσο μάλλον αυτό το τέλος, με τη συγκεκριμένη διαδικασία.

Οι πλανήτες στο πλανητικό μας σύστημα θα ευθυγραμμιστούν, τα μαγνητικά πεδία και τα πεδία βαρύτητας γύρω από τη γη θα σοκαριστούν και θα αρνηθούν να κάνουν τη δουλεία τους κι έτσι η γη θα γίνει παρανάλωμα του πυρός αφού την έχουν καταπλακώσει οι ωκεανοί της. Άνθρωπος? Ούτε για δείγμα. Κανένας δεν θα επιβιώσει όλοι θα γίνουμε κομμάτι μιας ιστορίας που δεν θα γραφτεί ποτέ, εκτός αν έρθουν πάλι οι εξωγήινοι όπως τότε με τον Tom Cruise και σώσουν τους πεφωτισμένους τούτης της γης. Εσύ κι εγώ πάντως δεν θα είμαστε σίγουρα μέσα στους πεφωτισμένους.

Πειράζει που δεν θέλω να ακούσω τίποτα άλλο για το τέλος του κόσμου?? Πειράζει που θέλω να ορίζω μόνη μου και όχι με τη βοήθεια των επιστημόνων ή των μάγια το ποτέ και πως θα ζήσω? Πειράζει που θέλω να κοιτώ τον ουρανό και να σκέπτομαι πως δεν θα μου έρθει στο κεφάλι? Είναι δικαίωμα μου να βλέπω τη θάλασσα και να σκέπτομαι μόνο ταξίδια κι όχι πνιγμούς.

Ας βάλουμε μια τέλεια όλοι στο εμπόριο φόβου. Αύριο μπορεί να νοιώσεις εσύ τη συντέλεια του δικού σου κόσμου, ίσως κι όλου του σύμπαντος, αλλά τουλάχιστον νοιώθεις πως την έχεις προκαλέσει εσύ, κι όχι κάποιος ασήμαντος πλανήτης ή βαρύτιμο πεδίο. Τι κι αν τελειώσει ο κόσμος το 2012? Ποια η διαφορά από το να τελειώσει αύριο?

Τέλος.

Αν στη ζωή μας μάθουμε να ζούμε κάθε ανάσα, χωρίς να αναπνέουμε προπαγάνδες και μεθοδευμένους φόβους τότε ίσως αυτή η προδιαγεγραμμένη συντέλεια να μην έρθει ποτέ.

ΠΩΣ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΤΕ ΕΝΑ «ΚΑΚΟ» ΑΦΕΝΤΙΚΟ???

Αν κάθε φορά που ξυπνάτε να πάτε στη δουλειά σας  το σκέπτεστε διπλά και τρίδιπλα, αν η ζωή σας κρέμεται από μια κλωστή που κρέμεται από το ταβάνι και από κει κρέμεται το αφεντικό σας(συγγνώμη προφέρθηκα..συμπάσχω βλέπεται..).Αν η ζωή σας λοιπόν κρέμεται από μια κλωστή που την κρατάει το αφεντικό σας, το οποίο φροντίζει να σας κάνει σαφή την εξουσία που ασκεί πάνω σας.Αν νοιώθετε κι εσείς ανυπεράσπιστος και θέλετε να πάρετε θάρρος για το πώς θα διεκδικήσετε τα δικαιώματα σας, τότε με συγχωρείτε διαβάζετε το λάθος άρθρο! Αν για κάποια ακραία συγκυρία δεν έχετε κακό αφεντικό τότε σας προτείνω να παραιτηθείτε και να μου δώσετε την θέση σας. Επισης διαβάστε κάποιο άλλο άρθρο που θα περιγράφει ένα κόσμο γεμάτο από ροζ σύννεφα, πράσινα λιβάδια και πεταλούδες να πετούν ελεύθερα.

Εδώ μπορείτε να βρείτε 10 τρόπους για να ΜΗΝ αντιμετωπίσετε το αφεντικό σας αλλά με ηλίθιους,κυρίως, τρόπους να νοιώθετε πως το αντιμετωπίζετε!

1. Αποκτάς με την πρώτη ευκαιρία μια πρόσφατη φωτογραφία του(άμα είναι παλιά δεν πιάνει )την βάζεις  σε περίοπτη θέση που δεν την βλέπει κανένας, μόνο εσύ..και πετάς πράγματα προς την κατεύθυνση της.
2. Κάνεις γκριμάτσες πίσω από την πλάτη του αφεντικού σου ,με προσοχή γιατί όπως επανειλημμένως σου έχει πει έχει μάτια και στην πλάτη.
3. Όταν σου ζητάει  να του φτιάξεις καφέ φτύνεις μέσα σαν πάππους 80 χρονών  που έχει φυματίωση.
4. Όταν σου βάζει τις φωνές γιατί έκανες σωστά τη δουλειά αλλά θεώρει ότι δεν την έκανες σωστά επειδή πάντα αυτός θα είναι καλύτερος. Μπορείς να τον φανταστείς ντυμένο μελισσούλα.
5. Σε περίπτωση αναξιοκρατίας, που εσύ χάσεις μια προαγωγή ή οτιδήποτε επειδή ευνόησε με δόλια μέσα και παράνομες οδούς ένα συνάδελφο τότε χάνεις την ψυχραιμία σου, πας στο περίπτερο αγοράζεις ένα πακέτο τσιγάρα ακόμα κι αν δεν είσαι καπνιστής, καταστρέφεις την υγεία σου, γιατί η υγεία είναι πάνω από όλα και αργότερα επιστρέφεις στη δουλειά σου.
6. Απλά δεν κάνεις τη δουλειά σου σωστά. Έτσι κι αλλιώς πάλι λάθη θα βρει.
7. Βλέπεις αυτό το βίντεο στο YouTube και αποκτάς ψυχική δύναμη. http://www.youtube.com/watch?v=qgi0yCSIz1w
8. Εάν είσαι κάλος με τα μαθηματικά φτιάξε μια εξίσωση που θα εξαφανίζει το αφεντικό σας από το σύμπαν.
9. Εάν είστε καλός στα φιλολογικά γράψτε ένα αντίστοιχο υβριστικό, σουρεαλιστικό ποίημα.
10. Εάν είσαστε λιγάκι έξυπνος δεν θα κάνετε τίποτα από τα παραπάνω!

Αυτοί είναι 10 τρόποι για να διασκεδάσετε το μυαλό σας την ιδία στιγμή που το αφεντικό σας θα σας δημιουργεί τεχνικές τάσεις σχιζοφρένειας. Ωστόσο μπορείτε να γνωρίζετε τα δικαιώματα σας και μέσα από ατομικές ή συλλογικές προσπάθειες να μάθατε στο δυνάστη πως κάποια πράγματα είναι τουλάχιστον κεκτημένα και αυτονόητα όπως οι ώρες εργασίας , η αξιοκρατία ή ο σεβασμός προς τους υφισταμένους.

Ρεφορμισμός, ή επανάσταση;

Δεν ακολουθεί πολιτική διαφήμιση.

Είμαστε παρόντες σε μια μεγάλη αλλαγή των κοινωνικών προδιαγραφών… Η κοινωνία έχει μετατοπιστεί ουσιαστικά, σε sites του τύπου facebook, twitter, myspace, και τα συναφή. Πράγματα που δεν θα λέγαμε ποτέ σε φίλους μας, που θα ντρεπόμασταν να παρεδεχτούμε in public, προστίθενται τώρα στη λίστα με τα groups μας, κι όσο πιο περίεργη είναι η δήλωση που υποστηρίζουμε, τόσο πιο αποδεκτοί γινόμαστε στη κοινωνία του διαδικτύου. Ποπ κουλτούρα λοιπόν… Είτε μας αρέσει είτε όχι. Είτε συμφωνεί με την αισθητική μας και τη γενική μας ιδεολογία είτε όχι…Η αλήθεια είναι πως κρυφοκοιτάζω τα στάτους των «φίλων» μου, αλλά και των φίλων μου… Και αν κάποιος έχει βάλει μια πραγματικά έξυπνη πρόταση, είμαι από τις πρώτες που κάνει Like στην δραστηριότητά του… Όπως και στα τραγούδια που κατά καιρούς αναρτώνται. Σαν να κάθεσαι με παρέα και να ακούς μουσική αφιερωμένη.

Αφιερωμένο και το στάτους, μαζί με επισυναπτόμενο βιντεάκι κάθε φορά που χωρίζει κάποιος. Ακόμα κι όταν είναι ερωτευμένος. Αγάπες και λουλούδια, σκοτωμοί, διαμαρτυρίες, όλα μπροστά στα μάτια των ανυποψίαστων (ίσως και υποψιασμένων) περαστικών, που κάνουν το λάθος να έχουν τους εν λόγω κατατρεγμένους από τα βέλη του έρωτα φίλους. Εγκλωβισμένοι στο διαδίκτυο ή ουσιαστικά απελευθερωμένοι??

Αναλόγως από ποια οπτική το βλέπεις. Θα προτιμούσα σε μερικά post να υπάρχει επιλογή «το σιχαίνομαι» ή έστω, μια αντίστοιχη κατάρα, να εκτονώνεται το ελληνικό ταμπεραμέντο όπως πρέπει και διαδικτυακά. Ρεφορμισμός ή επανάσταση λοιπόν?? Είναι κάτι επαναστατικό ή προσπαθούμε να αναδιατάξουμε, να ξαναθέσουμε και να δημιουργήσουμε βασισμένοι στα μοναδικά μας χαρακτηριστικά ένα νέο κόσμο; Μια νέα μοντέρνα δημοκρατία, ντυμένη με λαϊκά τραγούδια και καψούρα του ελληνάρα; Κάτι σαν το μάτριξ περίπου… μόνο που τα δερμάτινα είναι banale, και θα τα αντικαταστήσουμε με ρουχαλάκια από το μαγαζί της γειτονιάς του pet society μας… Και μια ποδιά από τη φάρμα μας για να μην λερωθούμε κιόλας…